Anneler günü… Her zamankinden biraz daha anlamlı ve biraz daha heyecanlı bu sene… Bir bayram günü haberini gönderdin minik mucizem bana. 2017 yılı 1 Eylül sabahıydı kendin haşhaş tohumu kadardın ama bütün dengemi değiştirmeye başlamıştın. Baş dönmesi, halsizlik, yorgunluk bütün gün devam ettikten sonra bir kolumda baban bir kolumda serum şişesi aldım haberini. Doktorun “Soğuk algınlığı kısa zamanda düzelirsin.” demesini beklerken “Hayırlı olsun anne baba oluyorsunuz” demesiyle zaman durdu, söylenen her şey anlamsızlaştı. Kalabalık dağıldı, gece yarısı güneş doğdu, çiçekler açtı… Ne halsizlik kaldı ne de baş dönmesi. Elde olan sadece mutluluk ve şaşkınlık oldu.
Kim duysa geleceğini yüzüne kocaman bir gülümseme belirdi seni tanımamalarına rağmen. Sohbet konularımız sen oldun, tüm alışverişler sana yapıldı ve tüm yemekler sana yendi. Gün saydık, her gününü takip ettik. Her sabah uyandığımızda babanla acaba bugün kuzumuzun bedeninde neresi gelişti diye baktık. Her doktor randevusuna bayram sabahına uyanır gibi gittik. Senin kalp atışını duyacağım için kaç gece sabahladım heyecandan. Doktorun ağzından çıkan her kelimeyi ezberledim. Santim santim çizdim boyunu, gram gram hesapladım aldığın kiloları. En sevmediğim yemekleri bile sana faydalı olacaksa yedim. En sevdiğim yemeklerden sana zararı olur diye vazgeçtim. Sadece aynı bedeni değil aynı kanı, aynı havayı, aynı yemekleri paylaştık seninle. Başkaları için sen sadece göbektin, benimse dünyam…
Her gittiğim yerde senin olmanı da sevmeye başladım. Boş kaldıkça dertleştim seninle, başkalarına yakınlaşamadığım kadar yakın oldum seninle. Kıskanmaya başladım sonra. Doğmanı hem çok istedim hem istemedim. Karnımdayken bana özeldin doğunca herkes görecek herkes hissedecekti seni. Kıskandım hem de çok. Dokunmak isteyenlere izin vermedim.
Tüm gezmelere seninle gittim. Seninle hacı oldum. Seninle dua ettim. Seninle ağladım. Seninle güldüm. Daha doğmadan beni olgunlaştırdın. Hayata bakışım değişti. Her yer artık daha pembe daha güzel oldu.
İlk aylar hızlı hızlı geçerken son günler geçmez oldu. Ağırlaştın, büyüdün sığmaz oldun içime… Yıl 2018 gün oldu 21 Nisan… Ben her günden farklı uyanmadım o sabaha ama senin için kıpır kıpırmış güzel kızım. Son kahvaltımızı yaptık, son işlerimizi yaptık, babanın gömleklerini son kez birlikte ütüledik.
Sonra sen durdun… Hareket etmeyi bıraktın. Seni kaybettim sandım. Bıraktın beni sandım. Yüreğim ağzımda, dua ede ede gittim hastaneye. Senle yeni başlayan hayatım bitti sandım. Ah güzel kızım ben nerden bilirdim sen bana gelmek için yola çıkmışsın. Baktı hemşireler hadi dedi kızın geliyor. Zaman nasıl geçti, tüm kemiklerimin aynı anda kırılmasına benzer o sancılar nasıl bitti bilemeden duydum çığlıklarını. Şükürler ederek aldım seni kucağıma. Buruşuk suratınla, ağlayan gözlerinle geldin bana… Üşüdün sonra güzel kızım titremeye başladı ellerin… Üşüdüm sonra güzel kızım, içimden sen gidince… Titredi tüm bedenim. Üzüldüm sen gittin diye ama sevindim geldin diye.
İyi ki geldin evimizin neşesi, iyi ki geldin doğum günü hediyem, iyi ki geldin İkra kızım… Anneler günüm kutlu olsun…
Amine Kübra İskin
